Branwen
Terwijl ik zo achter het roer sta, kan ik bedenken hoe ik het wil gaan doen. Hoe we op tijd kunnen zijn op de vergadering. Heel veel proviand hadden we niet nodig. Maar ik wilde wel genoeg hebben, mochten we na de vergadering meteen door moeten reizen. Het was nu 3 jaar sinds ik kapitein op de The Revenche was. Mooie tijden waren het zeker, mooie maar zware tijden. Door de jaren heen had ik nieuwe bemanning zien komen, maar ook bemanning zien gaan. Soms naar het diepe. Ik had mijn reputatie vanaf het begin op moeten zetten. Aangezien ik niet heel stevig gebouwd was, moest ik het hebben van uitstraling en vechttalent. Iets wat me vanaf jongs af aan al in geduwd was. Het was overigens het enige wat ik kende. Trainen. Beter worden. Niemand mocht over me heen komen. Het had me tot kapitein geschopt. Het had me vijanden bezorgd. Maar het had me ook mijn reputatie bezorgd. Eentje die ik gebruikte. Toen ik te horen kreeg dat ik kapitein werd was ik ronduit verbaasd. 15 jaar was ik pas. Heel volwassen, maar vanwege mijn leeftijd kreeg ik veel verwijten. Een keer had iemand geprobeerd de macht te grijpen. Alleen mijn oudste bemanningsleden wisten wat er van deze persoon over was gebleven. Het onmenselijke gekrijs gonsde af en toe nog steeds door mijn gedachten. maar het gaf me kracht. Kracht die ik uitstraalde naar iedereen om me heen. De kracht om niet tegen me in te gaan. Om me niet uit te testen. Als ik een steek in mijn rechterschouder voel, wrijf ik er ongemakkelijk over heen. Jaren was het al oud. Waarom voelde ik het nog steeds. Waarom, waarom had ik het zo ver laten komen toen.
Hagen
Jordan was een fijne kapitein. Het was nu ongeveer een jaar dat ik op The Night Rider was. Hiervoor had ik op The Revenche gediend. Er was een verschil in kapiteins, maar ik had me fijn gevoeld op beide. Jordan was kapitein op dek en een vriend op dit soort momenten. Branwen was een kapitein op het dek, in gevechten. Daarbuiten, trouwens ook erin, was ze iemand die je te vriend moest houden. Bij Jordan was het best wel duidelijk hoeveel ze zorgde voor haar bemanning. Branwen was eigenlijk heel duidelijk, als je wist waar je moest kijken. Meerdere keren had ik haar werk van anderen over zien nemen, zonder dat ze het door hadden. Ze zei dingen nooit met veel woorden, maar haar acties zeiden alles. "Wees wel voorzichtig." antwoordde ik Jordan. "Het wordt wel een zware storm. Het is zo groot."
Pirates of Whitecap Bay
-
Diamandis
- Site Admin
- Berichten: 542
- Lid geworden op: 25-06-2016 13:16
Mikai
Eenmaal beneden, ga ik in mijn hangmat liggen en sluit mijn ogen even. Al jaren voer ik mee op the Revenche. Branwen kende me ondertussen wel en wist me ook iedere keer wel te dwingen tot iets. Misschien zou ik haar minder in de weg moeten zitten. Aan de andere kant was haar actie ook niet fair geweest, ze had me ook kunnen bedanken of me op zijn minst die laatste paar steken af kunnen maken. Kort open ik mijn ogen weer en ik kijk naar mijn handen. Natuurlijk bloeden de sneetjes nogsteeds en niet zo'n klein beetje ook.
Jordan
Een glimlachje vormt zich rond mijn lippen maar ook is de ernst op mijn gezicht goed te zien. "Dat komt goed. Jij ook" zeg ik dan tegen hem met een kleine glimlach. Alleen de sterksten zouden vanavond boven dek staan. Ze moesten zichzelf verplicht vastbinden en ik zou het allemaal checken voordat ik mezelf vast zou maken. Mijn bemanning ging wat dat betreft voor. Na eventjes stap ik op de tafel. "Vanavond komt er een storm aan. Ik wil alleen de sterksten boven op het dek om de masten in de gaten te kunnen houden. Jullie weten wie er onder de sterksten vallen. Bind jezelf vast aan de dichtsbijzijnde steunpaal. Ik kom jullie checken. Bereid je voor op een ruige nacht" zeg ik tegen de mannen met een krachtige stem.
Eenmaal beneden, ga ik in mijn hangmat liggen en sluit mijn ogen even. Al jaren voer ik mee op the Revenche. Branwen kende me ondertussen wel en wist me ook iedere keer wel te dwingen tot iets. Misschien zou ik haar minder in de weg moeten zitten. Aan de andere kant was haar actie ook niet fair geweest, ze had me ook kunnen bedanken of me op zijn minst die laatste paar steken af kunnen maken. Kort open ik mijn ogen weer en ik kijk naar mijn handen. Natuurlijk bloeden de sneetjes nogsteeds en niet zo'n klein beetje ook.
Jordan
Een glimlachje vormt zich rond mijn lippen maar ook is de ernst op mijn gezicht goed te zien. "Dat komt goed. Jij ook" zeg ik dan tegen hem met een kleine glimlach. Alleen de sterksten zouden vanavond boven dek staan. Ze moesten zichzelf verplicht vastbinden en ik zou het allemaal checken voordat ik mezelf vast zou maken. Mijn bemanning ging wat dat betreft voor. Na eventjes stap ik op de tafel. "Vanavond komt er een storm aan. Ik wil alleen de sterksten boven op het dek om de masten in de gaten te kunnen houden. Jullie weten wie er onder de sterksten vallen. Bind jezelf vast aan de dichtsbijzijnde steunpaal. Ik kom jullie checken. Bereid je voor op een ruige nacht" zeg ik tegen de mannen met een krachtige stem.
Hoi 
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Branwen
Weer gingen mijn gedachten uit naar Mikai. Hij was een van de oudste leden van de bemanning. Door de heen had ik hem leren kennen, en hij mij ook. Aangezien ik de kapitein was luisterde hij altijd uiteindelijk wel. Maar hij kon me wel goed in de weg zitten. Het hield me misschien scherp, maar als ik zoveel op mijn gedachten had als nu. Dan was mijn geduld erg opgeschort en kon ik ook echt uithalen. Misschien moest ik wat doen tegen het incident van net. Mikai had goed werk geleverd. Dat moest ik toegeven. Zuchtend checkte ik nog een keer de koers, daarna liep ik naar mijn eigen kajuit. Zoekend dus mijn spullen vond ik uiteindelijk wat ik nodig heb. Zoals ik eigenlijk wel had verwacht, zat Mikai niet bij de anderen. Rustig pakte ik een bord met eten en wat bier. Daarna daalde ik verder af. Naar de slaapplekken. Daar was hij. Mijn gezicht op mijn standaard masker, liep ik naar hem toe. Op het tafeltje naast hem zette ik het bord eten en de bier. "Laatste kans." Doelend op het eten. Daarna gooide ik het potje, wat ik in mijn handen had, op zijn buik. Samen met wat zachte stof. "Zorg dat het niet gaat ontsteken." Zonder op antwoord te wachten draaide ik me om. Terug naar boven.
Weer gingen mijn gedachten uit naar Mikai. Hij was een van de oudste leden van de bemanning. Door de heen had ik hem leren kennen, en hij mij ook. Aangezien ik de kapitein was luisterde hij altijd uiteindelijk wel. Maar hij kon me wel goed in de weg zitten. Het hield me misschien scherp, maar als ik zoveel op mijn gedachten had als nu. Dan was mijn geduld erg opgeschort en kon ik ook echt uithalen. Misschien moest ik wat doen tegen het incident van net. Mikai had goed werk geleverd. Dat moest ik toegeven. Zuchtend checkte ik nog een keer de koers, daarna liep ik naar mijn eigen kajuit. Zoekend dus mijn spullen vond ik uiteindelijk wat ik nodig heb. Zoals ik eigenlijk wel had verwacht, zat Mikai niet bij de anderen. Rustig pakte ik een bord met eten en wat bier. Daarna daalde ik verder af. Naar de slaapplekken. Daar was hij. Mijn gezicht op mijn standaard masker, liep ik naar hem toe. Op het tafeltje naast hem zette ik het bord eten en de bier. "Laatste kans." Doelend op het eten. Daarna gooide ik het potje, wat ik in mijn handen had, op zijn buik. Samen met wat zachte stof. "Zorg dat het niet gaat ontsteken." Zonder op antwoord te wachten draaide ik me om. Terug naar boven.
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Hagen
"Oke" Kalm eet ik het laatste van mijn maaltijd op. Daarna sluit ik me aan bij de groep op het dek. Heel groot was ik niet, maar wel heel gespierd. Soepel klom ik de trap op, terwijl ik onderweg stopte om een touw voor mezelf mee te nemen. De anderen zag ik het zelfde doen. Op het dek, bond ik mezelf vast aan de mast. Op deze manier kon ik bij de mast, de reling en voorin om te zorgen dat we niet onbezonnen ergens in doken.
"Oke" Kalm eet ik het laatste van mijn maaltijd op. Daarna sluit ik me aan bij de groep op het dek. Heel groot was ik niet, maar wel heel gespierd. Soepel klom ik de trap op, terwijl ik onderweg stopte om een touw voor mezelf mee te nemen. De anderen zag ik het zelfde doen. Op het dek, bond ik mezelf vast aan de mast. Op deze manier kon ik bij de mast, de reling en voorin om te zorgen dat we niet onbezonnen ergens in doken.