Jordan
Steeds roder kleurt mjn kleding rond de plek waar het voorwerp in mijn zij steekt. Toch kon ik het niet, ik kan het roer niet opnieuw loslaten, dat zou de dood van iedereen betekenen. Ik ging niet de kapitein zijn die The Night Rider liet onderdoen aan het geweld van de golven. Door het geweld van de wind hoor ik mijn naam maar heel vaag maar ik hoor hem wel. Het is Hagen, die stem herken in uit duizenden. "Hagen terug naar je post!" roep ik naar hem. Hij mocht niet hier zijn. Dat betekende dat hij los was en ik wilde hem niet verliezen. Nog een keer moet ik het roer tegenhouden wat nog een enorme steek in mijn zij opleverd en kort ontsnapt een pijnkreet aan mijn lippen.
Pirates of Whitecap Bay
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Hagen
Eindelijk wist ik mezelf overeind te heizen. Verderop zag ik Jordan staan. Natuurlijk had ik op mijn plek moeten blijven. Maar terug gaan was nu nog gevaarlijker. Inmiddels was mijn t-shirt aan flarden gescheurd door de constante hagelstenen die naar beneden kwamen. Wonden staken door het zoute water, maar ik had mezelf verbeten. Hier was nu geen tijd voor. Ook ik greep het roer nu vast, in een poging het recht te houden. Als het roer nog een keer zo zou draaien, dan waren we allemaal verloren. Het schip zou kapseizen door de grote golven. Door al de regen en hagel kon toch de grote rode vlek op Jordan haar zij waarnemen. "Kapitein!" Geschrokken bekeek ik haar.
Branwen
Eigenlijk voelde ik mezelf een beetje nutteloos. Het roer was niet heel moeilijk en ik had eigenlijk niet zoveel te doen. Inmiddels was ik ook wel uitgedacht. Alles wat ik had moeten plannen was gebeurd. Meer kon ik mezelf nu echt niet mee vermaken. Me ontzettend vervelend, liet ik iemand het roer overnemen. Daarna besloot ik een rondje te lopen, om te zien of alles goed ging. Ook wilde ik graag in het ruim iets onderzoeken.
Eindelijk wist ik mezelf overeind te heizen. Verderop zag ik Jordan staan. Natuurlijk had ik op mijn plek moeten blijven. Maar terug gaan was nu nog gevaarlijker. Inmiddels was mijn t-shirt aan flarden gescheurd door de constante hagelstenen die naar beneden kwamen. Wonden staken door het zoute water, maar ik had mezelf verbeten. Hier was nu geen tijd voor. Ook ik greep het roer nu vast, in een poging het recht te houden. Als het roer nog een keer zo zou draaien, dan waren we allemaal verloren. Het schip zou kapseizen door de grote golven. Door al de regen en hagel kon toch de grote rode vlek op Jordan haar zij waarnemen. "Kapitein!" Geschrokken bekeek ik haar.
Branwen
Eigenlijk voelde ik mezelf een beetje nutteloos. Het roer was niet heel moeilijk en ik had eigenlijk niet zoveel te doen. Inmiddels was ik ook wel uitgedacht. Alles wat ik had moeten plannen was gebeurd. Meer kon ik mezelf nu echt niet mee vermaken. Me ontzettend vervelend, liet ik iemand het roer overnemen. Daarna besloot ik een rondje te lopen, om te zien of alles goed ging. Ook wilde ik graag in het ruim iets onderzoeken.
-
Diamandis
- Site Admin
- Berichten: 542
- Lid geworden op: 25-06-2016 13:16
Jordan
Natuurlijk gaat Hagen niet terug. Ergens kan ik dat ook niet van hem verlangen nu hij hier is. Zodra hij ook zijn kracht gebruikt om het roer recht te houden, scheelt mij dat een hoop maar alsnog zet ik al mijn kracht in wat ik ervoor heb. Door de wond wordt dat echter steeds minder want ik voel me langzaam steeds meer verslappen. Zodra ik hoor dat Hagen de vlek ook ziet, schud ik mijn hoofd. "Niets aan de hand!" roep ik boven de wind en het kabaal van het hagel uit. Dat was natuurlijk gelogen. Met een strakke blik kijk ik voor me uit.
Mikai
Enigszins verveeld help ik de rest. Langzaam werd al het werk wel afgerond en bleef er steeds minder te doen over. Rustig loop ik dan een beetje over het dek om te kijken of we niets vergeten waren. Uiteindelijk besluit ik het dek dan nog maar een beetje te schrobben.
Natuurlijk gaat Hagen niet terug. Ergens kan ik dat ook niet van hem verlangen nu hij hier is. Zodra hij ook zijn kracht gebruikt om het roer recht te houden, scheelt mij dat een hoop maar alsnog zet ik al mijn kracht in wat ik ervoor heb. Door de wond wordt dat echter steeds minder want ik voel me langzaam steeds meer verslappen. Zodra ik hoor dat Hagen de vlek ook ziet, schud ik mijn hoofd. "Niets aan de hand!" roep ik boven de wind en het kabaal van het hagel uit. Dat was natuurlijk gelogen. Met een strakke blik kijk ik voor me uit.
Mikai
Enigszins verveeld help ik de rest. Langzaam werd al het werk wel afgerond en bleef er steeds minder te doen over. Rustig loop ik dan een beetje over het dek om te kijken of we niets vergeten waren. Uiteindelijk besluit ik het dek dan nog maar een beetje te schrobben.
Hoi 
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Hagen
"Kapitein. Je bent gewond. Als je niet stopt en je laat behandelen, valt er straks niet veel te behandelen!" Waarschijnlijk zou ik hier problemen mee krijgen. Maar het maakte me niet uit. Als Jordan zo door zou gaan dan zou ze veel te veel bloed verliezen. Dat zou veel gevaarlijker zijn. Jordan moest naar beneden, als ze nu flauw zou vallen. Dan moest iemand haar wel naar beneden dragen.
"Kapitein. Je bent gewond. Als je niet stopt en je laat behandelen, valt er straks niet veel te behandelen!" Waarschijnlijk zou ik hier problemen mee krijgen. Maar het maakte me niet uit. Als Jordan zo door zou gaan dan zou ze veel te veel bloed verliezen. Dat zou veel gevaarlijker zijn. Jordan moest naar beneden, als ze nu flauw zou vallen. Dan moest iemand haar wel naar beneden dragen.
-
Diamandis
- Site Admin
- Berichten: 542
- Lid geworden op: 25-06-2016 13:16
Jordan
Met een vastberaden blik blijf ik staan. "het gaat wel, ik kan jullie niet hier achter laten!" roep ik en ik wordt weer opzij gezwaaid door een golf maar nu weet ik aan Hagen vast te klampen. Het voorwerp in mijn zij wordt daarbij echter wel verder de wond in gedrukt en kort verkramp ik. Maar al snel klamp ik weer vast aan het roer. De hagel was nu gestopt en de lucht werd lichter. We waren er nu bijna doorheen.
Met een vastberaden blik blijf ik staan. "het gaat wel, ik kan jullie niet hier achter laten!" roep ik en ik wordt weer opzij gezwaaid door een golf maar nu weet ik aan Hagen vast te klampen. Het voorwerp in mijn zij wordt daarbij echter wel verder de wond in gedrukt en kort verkramp ik. Maar al snel klamp ik weer vast aan het roer. De hagel was nu gestopt en de lucht werd lichter. We waren er nu bijna doorheen.
Hoi
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Branwen
Op mijn gemak liep de trap af en het ruim in. Knikkend naar de bemanning die aan het werk was. Uit mijn zak haalde ik een sleutel te voorschijn. Deze stak ik in een het slot van de deur. Terwijl ik binnen stapte, sloot ik de deur weer achter me. Dit waren de cellen van The Revenche. En een ervan was in gebruik. Het was de achterste cel. Rustig opende ik de deur van de cel. De persoon binnen in zat vastgeketend, maar de boeien ratelden vanwege om de magere polsen van de persoon. Het was een man. Warrig zwart haar hing in pieken voor zijn gezicht. Ribben staken uit, alles stak uit. Alleen de vage strepen op het uniform verraadde de afkomst van deze persoon. Een krukje pakkend, ging ik voor de persoon zitten. Samen met mijn dolken, pakte ik een slijpsteen. Heel ontspannen begon ik mijn dolken te slijpen. Het slijpende geluid vulde de ruimte. Langzaam deed de persoon zijn hoofd omhoog. Het was het gezicht van een man. Zijn oogkassen waren zwaar ingevallen. Hij had bloed doorlopen ogen. Een zacht gekreun verliet zijn mond. "Ik weet wat je hebt gedaan." Er was bijna geen leven meer in de man. Maar toch zag ik de angst in zijn ogen. Weer ging ik verder. "Dat is iets wat ik niet voorbij kan laten gaan." Iets rechter op zittend, bekeek ik de man nogmaals van top tot teen. Het was het donkergroene uniform van het leger. Een van de lage rangen van het leger. Het leger dat ons, piraten, aan het uitroeien was. Tenminste dat was wat ze probeerden. Deze man was een van hun. Eerder had hij onze positie door verteld aan het leger. Gisteren had ik in mijn verrekijker gezien dat we achtervolgd werden. Expres had ik iedereen toen het tempo op laten voeren. Vanochtend was het schip uit het zicht verdwenen, maar ze zouden niet voor lang weg zijn. Eigenlijk voeren we nu al zolang om uit handen te blijven van het leger. The Revenche was groot genoeg om ons lang van eten en drinken te voorzien, ondertussen was het schip ook nog heel snel. Het leger had alleen snelle schepen of grote schepen. Het was voor hun onmogelijk om ons zo lang te volgen, of ons bij te houden. Het schip van gisteren was een verkenningsschip. Deze zou onze positie door verraadden aan de rest van de vloot. Ik wilde ver genoeg zijn om veilig proviand in te kunnen laden, en daarna weer als de schaduwen te verdwijnen. Dat was het eerste probleem. Het tweede probleem was deze kletskous hier.
Op mijn gemak liep de trap af en het ruim in. Knikkend naar de bemanning die aan het werk was. Uit mijn zak haalde ik een sleutel te voorschijn. Deze stak ik in een het slot van de deur. Terwijl ik binnen stapte, sloot ik de deur weer achter me. Dit waren de cellen van The Revenche. En een ervan was in gebruik. Het was de achterste cel. Rustig opende ik de deur van de cel. De persoon binnen in zat vastgeketend, maar de boeien ratelden vanwege om de magere polsen van de persoon. Het was een man. Warrig zwart haar hing in pieken voor zijn gezicht. Ribben staken uit, alles stak uit. Alleen de vage strepen op het uniform verraadde de afkomst van deze persoon. Een krukje pakkend, ging ik voor de persoon zitten. Samen met mijn dolken, pakte ik een slijpsteen. Heel ontspannen begon ik mijn dolken te slijpen. Het slijpende geluid vulde de ruimte. Langzaam deed de persoon zijn hoofd omhoog. Het was het gezicht van een man. Zijn oogkassen waren zwaar ingevallen. Hij had bloed doorlopen ogen. Een zacht gekreun verliet zijn mond. "Ik weet wat je hebt gedaan." Er was bijna geen leven meer in de man. Maar toch zag ik de angst in zijn ogen. Weer ging ik verder. "Dat is iets wat ik niet voorbij kan laten gaan." Iets rechter op zittend, bekeek ik de man nogmaals van top tot teen. Het was het donkergroene uniform van het leger. Een van de lage rangen van het leger. Het leger dat ons, piraten, aan het uitroeien was. Tenminste dat was wat ze probeerden. Deze man was een van hun. Eerder had hij onze positie door verteld aan het leger. Gisteren had ik in mijn verrekijker gezien dat we achtervolgd werden. Expres had ik iedereen toen het tempo op laten voeren. Vanochtend was het schip uit het zicht verdwenen, maar ze zouden niet voor lang weg zijn. Eigenlijk voeren we nu al zolang om uit handen te blijven van het leger. The Revenche was groot genoeg om ons lang van eten en drinken te voorzien, ondertussen was het schip ook nog heel snel. Het leger had alleen snelle schepen of grote schepen. Het was voor hun onmogelijk om ons zo lang te volgen, of ons bij te houden. Het schip van gisteren was een verkenningsschip. Deze zou onze positie door verraadden aan de rest van de vloot. Ik wilde ver genoeg zijn om veilig proviand in te kunnen laden, en daarna weer als de schaduwen te verdwijnen. Dat was het eerste probleem. Het tweede probleem was deze kletskous hier.
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Hagen
"Koppigheid kan soms goed zijn, maar in dit soort situaties is het ronduit stom." Dit zou me heel veel problemen geven... Het stopte met hagelen, en de lucht werd rustiger. "Het wordt lichter, ga nu. We redden ons wel! Echt waar!" Ik ving Jordan op, toen ze weer bijna weg geslagen werd. Natuurlijk zag ik hoe ze verkrampte. Dit kon zo niet langer door gaan.
"Koppigheid kan soms goed zijn, maar in dit soort situaties is het ronduit stom." Dit zou me heel veel problemen geven... Het stopte met hagelen, en de lucht werd rustiger. "Het wordt lichter, ga nu. We redden ons wel! Echt waar!" Ik ving Jordan op, toen ze weer bijna weg geslagen werd. Natuurlijk zag ik hoe ze verkrampte. Dit kon zo niet langer door gaan.
-
Diamandis
- Site Admin
- Berichten: 542
- Lid geworden op: 25-06-2016 13:16
Jordan
Nors kijk ik naar Hagen. Wat hij zei was niet aan hem om te beslissen maar dat zou ik hem nog wel duidelijk maken als ik er beter aan toe was. "rechtdoor" zeg ik dan met een strakke en bevelende blik. Daarna ga ik zo snel als ik kan naar mijn kajuit waar ik instort van de pijn. "iemand! Help me!" roep ik dan en al snel komt er iemand mijn kajuit ingesnelt.
Nors kijk ik naar Hagen. Wat hij zei was niet aan hem om te beslissen maar dat zou ik hem nog wel duidelijk maken als ik er beter aan toe was. "rechtdoor" zeg ik dan met een strakke en bevelende blik. Daarna ga ik zo snel als ik kan naar mijn kajuit waar ik instort van de pijn. "iemand! Help me!" roep ik dan en al snel komt er iemand mijn kajuit ingesnelt.
Hoi
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Hagen
Aan Jordan haar toon te merken had ik inderdaad gelijk. Daar zou ik straks nog last van krijgen. Maar voor nu wist ik dat ik het beste had gedaan. Ze moest ook voor zichzelf zorgen als het nodig was. Ik wilde niet nog een kapitein kwijt raken. Nee, dat zou niet nog een keer gebeuren. Slikkend liet ik al mijn aandacht focussen op het schip. Recht vooruit. Dat was het enige waar ik aan hoefde te denken.
Aan Jordan haar toon te merken had ik inderdaad gelijk. Daar zou ik straks nog last van krijgen. Maar voor nu wist ik dat ik het beste had gedaan. Ze moest ook voor zichzelf zorgen als het nodig was. Ik wilde niet nog een kapitein kwijt raken. Nee, dat zou niet nog een keer gebeuren. Slikkend liet ik al mijn aandacht focussen op het schip. Recht vooruit. Dat was het enige waar ik aan hoefde te denken.
-
Diamandis
- Site Admin
- Berichten: 542
- Lid geworden op: 25-06-2016 13:16
Jordan
Even kijk ik opzij naar degene die me helpt maar daarna verberg ik mijn gezicht in mijn handen. Ik gil het uit van de pijn zodra ze het voorwerp uit de mond halen en er vervolgens aan bezig gaan. Zweetdruppels lopen over mijn voorhoofd en ik houd het bijna niet meer uit maar daarna wordt gezegd dat het klaar is. Dan vaart ook het schip een stuk rustiger en ik zucht diep.
Even kijk ik opzij naar degene die me helpt maar daarna verberg ik mijn gezicht in mijn handen. Ik gil het uit van de pijn zodra ze het voorwerp uit de mond halen en er vervolgens aan bezig gaan. Zweetdruppels lopen over mijn voorhoofd en ik houd het bijna niet meer uit maar daarna wordt gezegd dat het klaar is. Dan vaart ook het schip een stuk rustiger en ik zucht diep.
Hoi