http://forum.animewolken.nl/showthread.php?t=35389
Ik heb hier een beetje inspiratie vandaan gehaald voor Morgan en Hagen
My Mutant Life
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Eragon
Kennelijk was het een familietrekje. Inmiddels zat ik bij Morgan op de kamer. Ze leek niet heel blij met me, maar ik had het gevoel dat we hier wel veilig zouden zijn. Uiteindelijk had ze besloten om me toch te volgen. Al wilde ze het liefst ver weg van iedereen blijven. We waren gesnapt terwijl we aan het ruziën waren gisteren. Morgan slingerde een rotsblok naar mijn hoofd met haar gedachten en ik doorkliefde deze met een paar woorden. De wandelaars waren gillend het bos uit gerend. Nadat we eindelijk thuis waren, kregen we ongemakkelijk bezoek. En nu zaten we hier. Op een onbekende school. Op een onbekende plek. We hadden alleen elkaar, en volgens mij voor Morgan had ze alleen zichzelf. Ze was nog steeds behoorlijk pissig op me. Dat kon ik merken aan de temperatuur in de kamer. Het was behoorlijk koud. Ook negeerde ze me volledig. Met haar benen in kleermakerszit gevouwen zat ze in de vensterbank. Brisingr had ik afgedaan. Het zwaard was niet heel comfortabel met zitten. En ik kon Morgan vertrouwen. Zelfs al haatte ze me, ze zou me nooit iets aan doen. Daar had ik geluk mee. ik wist namelijk hoe ze kon zijn als ze je echt niet mocht.
Kennelijk was het een familietrekje. Inmiddels zat ik bij Morgan op de kamer. Ze leek niet heel blij met me, maar ik had het gevoel dat we hier wel veilig zouden zijn. Uiteindelijk had ze besloten om me toch te volgen. Al wilde ze het liefst ver weg van iedereen blijven. We waren gesnapt terwijl we aan het ruziën waren gisteren. Morgan slingerde een rotsblok naar mijn hoofd met haar gedachten en ik doorkliefde deze met een paar woorden. De wandelaars waren gillend het bos uit gerend. Nadat we eindelijk thuis waren, kregen we ongemakkelijk bezoek. En nu zaten we hier. Op een onbekende school. Op een onbekende plek. We hadden alleen elkaar, en volgens mij voor Morgan had ze alleen zichzelf. Ze was nog steeds behoorlijk pissig op me. Dat kon ik merken aan de temperatuur in de kamer. Het was behoorlijk koud. Ook negeerde ze me volledig. Met haar benen in kleermakerszit gevouwen zat ze in de vensterbank. Brisingr had ik afgedaan. Het zwaard was niet heel comfortabel met zitten. En ik kon Morgan vertrouwen. Zelfs al haatte ze me, ze zou me nooit iets aan doen. Daar had ik geluk mee. ik wist namelijk hoe ze kon zijn als ze je echt niet mocht.
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
Hagen
Het stuk leer in mijn mond was volledig door gekauwd. Zweet druppelde van mijn voorhoofd in mijn ogen. Warm bloed voelde ik over mijn rug lopen. Wat er gebeurde kon ik niet zien. Mijn hele gezichtsveld was wazig. Het enige wat ik voelde was de pijn, het stromende bloed. Dit kon ik niet veel langer vol houden. Des te langer het door ging, hoe meer ik voelde dat ik weg begon te zakken. Het eerste wat ik merkte waren de zwarte gaten. Tijd kon ik niet meer terug halen, en ik wist ook niet hoeveel tijd er was verstreken. Fel wit licht werd in mijn ogen geschenen. Maar ik kon niet meer reageren. Er was geen kracht meer in me om te reageren. De woorden die werden uitgesproken hoorde ik niet. Ze waren ver weg. Ze raakten me niet. Bloed liep nu over mijn borstkas heen. Ik voelde mijn ribben protesteren, terwijl een onbekende kracht er tegen aan duwde. Ondanks dat ik vast stond. Voelde ik mijn knieën knikken. Alleen mijn ketenen hielden me nu nog overeind. Zonder zou ik allang ter aarde zijn gestort. Duizend lichtjes exploderen achter mijn ogen als ik een een laatste keer iets kouds in mijn lichaam voel boren. De duisternis overvalt me. Ik zak compleet weg. Het laatste wat ik vaag hoor is iets wat lijkt op een explosie.
Het stuk leer in mijn mond was volledig door gekauwd. Zweet druppelde van mijn voorhoofd in mijn ogen. Warm bloed voelde ik over mijn rug lopen. Wat er gebeurde kon ik niet zien. Mijn hele gezichtsveld was wazig. Het enige wat ik voelde was de pijn, het stromende bloed. Dit kon ik niet veel langer vol houden. Des te langer het door ging, hoe meer ik voelde dat ik weg begon te zakken. Het eerste wat ik merkte waren de zwarte gaten. Tijd kon ik niet meer terug halen, en ik wist ook niet hoeveel tijd er was verstreken. Fel wit licht werd in mijn ogen geschenen. Maar ik kon niet meer reageren. Er was geen kracht meer in me om te reageren. De woorden die werden uitgesproken hoorde ik niet. Ze waren ver weg. Ze raakten me niet. Bloed liep nu over mijn borstkas heen. Ik voelde mijn ribben protesteren, terwijl een onbekende kracht er tegen aan duwde. Ondanks dat ik vast stond. Voelde ik mijn knieën knikken. Alleen mijn ketenen hielden me nu nog overeind. Zonder zou ik allang ter aarde zijn gestort. Duizend lichtjes exploderen achter mijn ogen als ik een een laatste keer iets kouds in mijn lichaam voel boren. De duisternis overvalt me. Ik zak compleet weg. Het laatste wat ik vaag hoor is iets wat lijkt op een explosie.
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51
https://www.repro.nl/media/catalog/prod ... ndhuis.jpg
Dit is trouwens de school
Branwen
En nu was ik hier. Op vreemd terrein. Terwijl ik tegen een soort kasteel aankeek. Hoe had deze vreemde man me zo ver gekregen dat ik met hem mee ging? Het was niet dat ik met hem mee had gewild. Juist het tegenovergestelde. En toch stond ik nu hier. Onderweg had ik niet gepraat, maar ergens had ik het gevoel dat hij dat niet eens nodig had gehad. "Kom Branwen. Laten we verder praten in mijn kantoor." Voor ik het weet sta ik in een ouderwets kantoor. Een groot massief houten bureau vult het midden van de ruimte. Alle muren zijn gevuld met boekenkasten tot het plafond, allemaal propvol. Achter het bureau hang een schilderij van het gebouw, met de datum 1238 erop. De man rolt zijn rolstoel achter het bureau. Daarna maakt hij een handgebaar naar de stoel. Ik blijf staan. Hij vouwt zijn handen over elkaar. Pas nu voel ik druk tegen mijn hoofd aan. Alsof iemand mijn gedachten probeert binnen te komen. Meteen zet ik muren op rond mijn geest. De druk gaat weg. "Mijn naam is Xavier. Ik ben het hoofd van deze school. Een speciale school. Eentje waar je op leert om te gaan met je gaven Branwen." Kil kijk ik hem aan. Dat was iets waar ik niemand voor nodig had. En wilde niet dat ik nog last moest hebben van anderen mensen om me heen. "Er zijn meer mensen zoals jij Branwen. Je bent niet de enige. Misschien heb je het al gemerkt, maar ik heb ook gaven. Mijn gaven zijn puur geestelijk. Jou gave is lichamelijk. En een hele sterke mits je er goed gebruik van weet te maken. Die kraai waar je in veranderde, was maar de basis. Met veel oefenen en consequent zijn kan je nog veel verder komen." Eindelijk eindigde de preek van Xavier. Met mijn armen over elkaar geslagen, wachtte ik ongeduldig totdat ik eindelijk mocht gaan.
Dit is trouwens de school
Branwen
En nu was ik hier. Op vreemd terrein. Terwijl ik tegen een soort kasteel aankeek. Hoe had deze vreemde man me zo ver gekregen dat ik met hem mee ging? Het was niet dat ik met hem mee had gewild. Juist het tegenovergestelde. En toch stond ik nu hier. Onderweg had ik niet gepraat, maar ergens had ik het gevoel dat hij dat niet eens nodig had gehad. "Kom Branwen. Laten we verder praten in mijn kantoor." Voor ik het weet sta ik in een ouderwets kantoor. Een groot massief houten bureau vult het midden van de ruimte. Alle muren zijn gevuld met boekenkasten tot het plafond, allemaal propvol. Achter het bureau hang een schilderij van het gebouw, met de datum 1238 erop. De man rolt zijn rolstoel achter het bureau. Daarna maakt hij een handgebaar naar de stoel. Ik blijf staan. Hij vouwt zijn handen over elkaar. Pas nu voel ik druk tegen mijn hoofd aan. Alsof iemand mijn gedachten probeert binnen te komen. Meteen zet ik muren op rond mijn geest. De druk gaat weg. "Mijn naam is Xavier. Ik ben het hoofd van deze school. Een speciale school. Eentje waar je op leert om te gaan met je gaven Branwen." Kil kijk ik hem aan. Dat was iets waar ik niemand voor nodig had. En wilde niet dat ik nog last moest hebben van anderen mensen om me heen. "Er zijn meer mensen zoals jij Branwen. Je bent niet de enige. Misschien heb je het al gemerkt, maar ik heb ook gaven. Mijn gaven zijn puur geestelijk. Jou gave is lichamelijk. En een hele sterke mits je er goed gebruik van weet te maken. Die kraai waar je in veranderde, was maar de basis. Met veel oefenen en consequent zijn kan je nog veel verder komen." Eindelijk eindigde de preek van Xavier. Met mijn armen over elkaar geslagen, wachtte ik ongeduldig totdat ik eindelijk mocht gaan.
Gewoon heel veel schrijven? Ik ben al best wel lang aan het rpgen, mijn eerdere reacties waren echt heel erg xD Als ik nu soms oude RPGs van me terug vind zijn ze echt gênant zo slecht 
-
Diamandis
- Site Admin
- Berichten: 542
- Lid geworden op: 25-06-2016 13:16
whahahah xD hopen dat ik dit weekend ook teveel inspiratie heb dan xD
ik ben al bezig met mutaties van mijn mensjes bedenken en die site helpt me wel maar ik vind zo moeilijk iets te bedenken wat bij de mutatie past om het nog wat groter te maken
net zoals Acid Blood is wel gaaf maar wat kan er nog bij?
ik ben al bezig met mutaties van mijn mensjes bedenken en die site helpt me wel maar ik vind zo moeilijk iets te bedenken wat bij de mutatie past om het nog wat groter te maken
net zoals Acid Blood is wel gaaf maar wat kan er nog bij?
Hoi 
-
Kay05
- Berichten: 151
- Lid geworden op: 05-07-2016 13:51